In our last teen age shibir meeting Lataaaji pointed out that we need to take far more efforts to remain in touch with each other. While everybody agrees on this; the perceived problems have been physical difficulties in arranging meetings etc.One obvious solution is to exchange thoughts on blog, but this also has not picked up much.

I want to suggest something which might be part of solution. For past couple of years, I have been using website www.coursera.org . This is free website (registration required) on which various universities from all over the world upload their academic courses.Anybody (irrespective of your current academic qualification) can enroll for these courses.

These are typically short term courses of few weeks or months and video lectures are available for you to view (with English subtitles in most cases so that problem of understanding accent does not arise). There are short tests to be attempted at the end of week (optional) and discussion forums in which people from all over the world who are taking the course currently interact with each other.

Right now we (me & Sangeeta) are taking course called "Positive Psychology" conducted by University Of North Carolina. It's a 6 week course. It focuses on effect of positive emotions on your well being and how these could be cultivated etc. If anybody wants to join the course now, it would be great way to connect and interact with each other. We will have something concrete to talk about and share and all of this could be done on the blog so that others can share it.

Do let me know if you enroll or if you face any problem in enrolling.

Charles Correa's Bharat Bhavan

Hi everyone,
We are in Bhopal super excited with the magnificient display of art and culture at various galleries. One such grand gallery being Bharat Bhavan,  designed by Charles Correa. The meaning of creation of 'space' as was discussed in teenagers shibir was very clear. You just enter into a space, move around from any where to anywhere with no charted routes. Later on you realise you were moving from one gallery to the other viewing exhibits of eminent artists like Prabhakar Kolte, Prabhakar Barve, Bendre etc, to the budding artists as also the grand colorful and cheerful paintings by the Gond tribals.
In between are  cute spaces like stairs and
slopes where you can just sit and
contemplate. The best use of natural elements like the lake view, open to sky areas make the whole experience a serene one.
Grateful once again to Lata Aji for helping us broaden our vistas and thanks to Anita Punjabi and Amit Phansalkar for their efforts to showcase Charles Correa.

‘A Bronx tale’ चित्रपटाविषयी आणखी थोडेसे----

चित्रपट पाहून मला काही प्रश्न पडले आहेत.

आठ वर्षे तो मुलगा सोनीच्या संपर्कात असतो. या आठ वर्षात त्याच्या बाबांचे आणि त्याचे नाते कसे असते याचा काहीच थांगपत्ता चित्रपटात लागत नाही. बाबाला तो सातत्याने सोनीच्या संपर्कात आहे हे कळत नाही का? कळत असेल तर त्यांच्या दोघांच्या नात्यात या काळात काहीच 'खळबळ' होत नाही का? आठ वर्षे, ती सुद्धा अशा वाढत्या वयाची, ही दुर्लक्ष करण्यासारखी नक्कीच नाहीत. क्षणभर असे गृहीत धरले की बाबा हे सर्व संयमाने स्विकारतो, मुलावरील आणि स्वतावरील आपला विश्वास आणि प्रेम तो जराही कमी होऊ देत नाही, तरी एक प्रश्न उरतोच.

त्याच्या आईची या सगळ्या घटनावर काय प्रतिक्रिया होती? आई नोकरी करताना दाखवलेली नाही. तिला तर डोळ्यादेखत तिचा वाढत्या वयाचा मुलगा गुंडांच्या सहवासात दिसत असणार.  एका बस चालकाबरोबर ती समजून उमजून संसार करत असते आणि त्यात ती समाधानी आहे असेही एका दृश्यात दाखवले आहे. पण समाधानी असणे वेगळे आणि मुलाच्या भवितव्याविषयी काळजी नसणे वेगळे. चित्रपटात आईच्या जीवाची घालमेल अजिबात दिसत नाही. प्रत्यक्षात आई याबद्दल खूप काळजी करणारी आणि कदाचित त्या काळजीपोटीच काही वेळा उतावीळ होऊन 'overreact' होताना आपल्याला दिसते. 

प्रामुख्याने वडील आणि मुलगा यांच्या नात्यावर चित्रपटात भर दिलेला आहे हे मान्य केले तरी आई- बाबा दोघे मिळून (as a marriage) ह्या सगळ्या प्रसंगांना सामोरे जातात का ? जात असल्यास कसे सामोरे जातात ? हे प्रश्न अनुत्तरीत राहतात. त्या दोघामधला मुलाविषयीच्या कळकळीचा काहीच संवाद चित्रपटात नाही.

त्यामुळे चित्रपट पाहून झाला तरी काहीतरी पोकळी जाणवत होती. मात्र शिबिरात झालेल्या चर्चेत आयाच अधिक आणि अगदी मनापासून बोलल्या त्यामुळे ही पोकळी भरून निघाली. मी चित्रपटातील जी उणीव दाखवत आहे तीच त्यांच्या बोलण्यातून एकप्रकारे अधोरेखित झाली. असो. 

ह्या साऱ्यामुळे चांगला चित्रपट पाहणे आणि त्यावर अशी चर्चा करणे हा एक समृद्ध करणारा अनुभव आहे हे परत एकदा लक्षात आले.  

---विकास परांजपे