In our last teen age shibir meeting Lataaaji pointed out that we need to take far more efforts to remain in touch with each other. While everybody agrees on this; the perceived problems have been physical difficulties in arranging meetings etc.One obvious solution is to exchange thoughts on blog, but this also has not picked up much.

I want to suggest something which might be part of solution. For past couple of years, I have been using website www.coursera.org . This is free website (registration required) on which various universities from all over the world upload their academic courses.Anybody (irrespective of your current academic qualification) can enroll for these courses.

These are typically short term courses of few weeks or months and video lectures are available for you to view (with English subtitles in most cases so that problem of understanding accent does not arise). There are short tests to be attempted at the end of week (optional) and discussion forums in which people from all over the world who are taking the course currently interact with each other.

Right now we (me & Sangeeta) are taking course called "Positive Psychology" conducted by University Of North Carolina. It's a 6 week course. It focuses on effect of positive emotions on your well being and how these could be cultivated etc. If anybody wants to join the course now, it would be great way to connect and interact with each other. We will have something concrete to talk about and share and all of this could be done on the blog so that others can share it.

Do let me know if you enroll or if you face any problem in enrolling.

Charles Correa's Bharat Bhavan

Hi everyone,
We are in Bhopal super excited with the magnificient display of art and culture at various galleries. One such grand gallery being Bharat Bhavan,  designed by Charles Correa. The meaning of creation of 'space' as was discussed in teenagers shibir was very clear. You just enter into a space, move around from any where to anywhere with no charted routes. Later on you realise you were moving from one gallery to the other viewing exhibits of eminent artists like Prabhakar Kolte, Prabhakar Barve, Bendre etc, to the budding artists as also the grand colorful and cheerful paintings by the Gond tribals.
In between are  cute spaces like stairs and
slopes where you can just sit and
contemplate. The best use of natural elements like the lake view, open to sky areas make the whole experience a serene one.
Grateful once again to Lata Aji for helping us broaden our vistas and thanks to Anita Punjabi and Amit Phansalkar for their efforts to showcase Charles Correa.

‘A Bronx tale’ चित्रपटाविषयी आणखी थोडेसे----

चित्रपट पाहून मला काही प्रश्न पडले आहेत.

आठ वर्षे तो मुलगा सोनीच्या संपर्कात असतो. या आठ वर्षात त्याच्या बाबांचे आणि त्याचे नाते कसे असते याचा काहीच थांगपत्ता चित्रपटात लागत नाही. बाबाला तो सातत्याने सोनीच्या संपर्कात आहे हे कळत नाही का? कळत असेल तर त्यांच्या दोघांच्या नात्यात या काळात काहीच 'खळबळ' होत नाही का? आठ वर्षे, ती सुद्धा अशा वाढत्या वयाची, ही दुर्लक्ष करण्यासारखी नक्कीच नाहीत. क्षणभर असे गृहीत धरले की बाबा हे सर्व संयमाने स्विकारतो, मुलावरील आणि स्वतावरील आपला विश्वास आणि प्रेम तो जराही कमी होऊ देत नाही, तरी एक प्रश्न उरतोच.

त्याच्या आईची या सगळ्या घटनावर काय प्रतिक्रिया होती? आई नोकरी करताना दाखवलेली नाही. तिला तर डोळ्यादेखत तिचा वाढत्या वयाचा मुलगा गुंडांच्या सहवासात दिसत असणार.  एका बस चालकाबरोबर ती समजून उमजून संसार करत असते आणि त्यात ती समाधानी आहे असेही एका दृश्यात दाखवले आहे. पण समाधानी असणे वेगळे आणि मुलाच्या भवितव्याविषयी काळजी नसणे वेगळे. चित्रपटात आईच्या जीवाची घालमेल अजिबात दिसत नाही. प्रत्यक्षात आई याबद्दल खूप काळजी करणारी आणि कदाचित त्या काळजीपोटीच काही वेळा उतावीळ होऊन 'overreact' होताना आपल्याला दिसते. 

प्रामुख्याने वडील आणि मुलगा यांच्या नात्यावर चित्रपटात भर दिलेला आहे हे मान्य केले तरी आई- बाबा दोघे मिळून (as a marriage) ह्या सगळ्या प्रसंगांना सामोरे जातात का ? जात असल्यास कसे सामोरे जातात ? हे प्रश्न अनुत्तरीत राहतात. त्या दोघामधला मुलाविषयीच्या कळकळीचा काहीच संवाद चित्रपटात नाही.

त्यामुळे चित्रपट पाहून झाला तरी काहीतरी पोकळी जाणवत होती. मात्र शिबिरात झालेल्या चर्चेत आयाच अधिक आणि अगदी मनापासून बोलल्या त्यामुळे ही पोकळी भरून निघाली. मी चित्रपटातील जी उणीव दाखवत आहे तीच त्यांच्या बोलण्यातून एकप्रकारे अधोरेखित झाली. असो. 

ह्या साऱ्यामुळे चांगला चित्रपट पाहणे आणि त्यावर अशी चर्चा करणे हा एक समृद्ध करणारा अनुभव आहे हे परत एकदा लक्षात आले.  

---विकास परांजपे

स. न. वि. वि.

सध्या दिवाळी अंकांचे वाचन, फराळ चालू आहे. ‘मिळून साऱ्याजणी’ च्या अंकात ही कविता वाचली.

‘मृत्युपत्र’

पूर्णपणे शुद्धीवर असताना

लिहितेय मी आज

माझे मृत्युपत्र

माझ्या मृत्यूनंतर

खंकाळा माझी खोली

चाचपून पाहा प्रत्येक वस्तू

बिनाकुलुपाच्या माझ्या घरात 

पसरलय माझ सामान –

माझी स्वप्नं द्या

त्या तमाम स्त्रियांना

ज्या किचनपासून बेडरूम

पर्यंतच्या आपल्या सीमित दुनियेत

हरवल्या आहेत -

कितीतरी वर्षांपासून त्या विसरल्या आहेत

स्वप्नं पाहणं.

वाटून टाका माझ उन्मुक्त हास्य

वृद्धाश्रमातल्या त्या म्हाताऱयांमध्ये

ज्यांची मुलंबाळं 

अमेरिकेतल्या झगमगत्या शहरांत

बेपत्ता झाली आहेत.

माझ्या टेबलवर बघा

काही रंग पडले असतील

त्या रंगांनी रंगवा त्या विधवेची साडी

जिच्या नवऱ्याच्या रक्ताने

रंगलीय सरहद्द

तिरंग्यात लपेटून

जो काल संध्याकाळी निजलाय.

माझी आसवे द्या तमाम कवींना

त्याच्या प्रत्येक थेंबातून

जन्मेल एक नवी गजल

वादा आहे माझा.

माझी गाढ निद्रा आणि भूक

देऊन टाका ‘अंबानी’ना, ‘मित्तलां’ना

ना आरामात झोपू शकतात बिचारे

ना मजेत खाऊ शकतात.

माझा मान, माझी अब्रू

त्या वेश्येच्या नावे करा

शरीर विकते जी

आपल्या मुलीला शिकविण्यासाठी. 

ह्या देशाच्या प्रत्येक युवकाला 

पकडून द्या इंजेक्शन

माझ्या आक्रोशाचे –

क्रांतीच्या दिवशी

त्यांना त्याची गरज पडेल.

माझं पागलपण

त्या सूफीच्या हिश्यात आहे

सारं काही सोडून जो निघालाय

ईश्वराच्या शोधात.

बस !!!

बाकी उरली

माझी ईर्ष्या

माझा लोभ

माझा क्रोध

माझे खोटेपण

माझा स्वार्थ -

तर

असं करा

त्यांना माझ्यासोबतच जाळून टाका. 

कवीः बाबुशा कोहली, अनुवाद: रवींद्र रुक्मिणी पंढरीनाथ

मला या वयात ही कविता म्हणजे माझंच मृत्युपूर्वीचं ‘इच्छापत्र’ आहेसं वाटलं.

तुम्ही माझ्या वयाचे व्हाल तेव्हा तुम्हाला कोणती इच्छा व्यक्त करावीशी वाटेल?

जग जवळ येतंय. आजची विशितिशितली जगभरची मुलांची पिढी, धर्मांधतेची बंधने झुगारून स्वत:ला ‘जागतिक नागरिक’ समजूनच जगत आहे. ‘माझा देश’ हा आता वृथा अभिमान आहे, हे त्यांना उमगलंय. हे चित्र पाहताना मनात येत की तुमच्यापुढे तरी उतारवयात असं व्यथित ‘इच्छापत्र’ लिहिण्याची गरज उरणार नाही.

नववर्षाच्या शुभेच्छा. पालकसभेत भेटूच.

‘A Bronx Tale’  विषयी गप्पा मारायला मजा येईल.

---लताआजी

लताआजींचे पत्र 

स. न. वि. वि.

अलिकडे आपल्या भेटी वारंवार घडत नाहीत. त्यामुळे तुम्हा सर्वांची खूप आठवण येत राहते, विशेषतः ‘टीनएजर्स’च्या शिबिरानंतर.

मुलांशी शिबिरात छान गप्पा घडतात. त्यामुळे ती कशी अनेक अंगांनी वाढत आहेत ते लक्षात येतं. ते दोन तास मला इतका आनंद आणि कृतकृत्यता देतात की ती शिदोरी मला पुढे महिनाभर पुरते. एकेका मुलाचे दिसणारे, त्याच्या व्यक्तिमत्वाचे विकसित होत जाणारे पैलू तुम्हाला सांगावेसे वाटतात. तो आनंद तुमच्यापर्यंत पोहोचवावासा वाटतो. म्हणून विकासच्या मदतीने ब्लॉगवर पत्र टाकण्याचा मी प्रयत्न करणार आहे. त्यात अनियमितता राहील हे खरे, पण सातत्य मात्र राखायचा प्रयत्न करणार आहे.

पुढील एखाद्या पालकसभेत आमचे मित्र श्री. माधव आपटे यांना बोलावण्याचे माझ्या मनात आहे. ते आहेत ८२ वर्षांचे. एकेकाळी ते आपटे समूहाचा खूप मोठा विविध उद्योगांचा पसारा सांभाळत होते. भारताच्या क्रिकेट टीमचे ते सलामीचे फलंदाज होते. या दोन्ही क्षेत्रात वावरताना त्यांना अनेक माणसं भेटली. वारंवार यश अपयश येत गेलं. त्या सर्व वाटचालीत त्यांनी बरेच मित्र जोडले. त्या सर्व मित्रांच्या मनात आजही माधव आपटेंची प्रतिमा एक सुसंस्कृत, ऋजू स्वभावाचा, उमदा मित्र अशीच आहे. माधवनं श्रीमंत उद्योजक असूनही माणसं कधी वापरली नाहीत. त्यानं ‘मैत्र’ जपलं. असा माणूस तुम्ही पहावा, त्याच्याशी गप्पा कराव्या, असे मला वाटते. तुम्हाला हे कितपत आवडेल ते ब्लॉगवर कळवा. म्हणजे त्यानुसार मला कार्यक्रम ठरवणं सोप जाईल.

ता. क. --- डिसेंबरच्या दुसऱ्या शनिवारी ‘A Bronx Tale’ ह्या चित्रपटासंबंधी चर्चा आहे. त्यातून संस्काराचं मर्म समजेल. 

म्हणून प्रत्येकाने तो चित्रपट पाहून पालकसभेला येणं अपेक्षित आहे.

-- लताआजी  

Hello All,

We all know that Lata Aaji had to suspend the Shibir in Dec. and unfortunately, the circumstances then required it to be done so suddenly. Although this came as a shock and disappointment to all of us, it was the Children (especially of the junior shibir) who wanted it to continue as it gave them so much happiness and joy.

So, to fill up the sudden void, parents of the junior Shibir decided to continue with the Sunday activities for all the kids. It was necessary, as this allowed them to remain connected with one another, to continue to carry on with something which they were so used to do every Sunday morning and letting parents to also spend quality time with everyone's children and other parents. It was a task which was shared by all parents and everyone did their own bit to continue with Sunday activities for almost 6 months. The decorum set by Lata Aaji was sincerely followed and everyone was satisfied and happy to have managed to continue it, so far.

Anandmeva Shibir is now set to start again very soon...... The Shibir on 30th Aug that was held at our place could well be the last one before the actual Anandmeva Shibir starts at LataAaji's home again. These are some pictures of 30th Aug where all the kids and parents did blow painting and celebrated Rakhi (Shibir style)........

Take care and we shall soon meet again at 304 Maryland Corner.

Mrunal

 

see it for yourself

kusum 

lesser white mallow

    So if you think the months of march and april are as drab as they are in the city,it isnt so in the forest. Amidst all our ear cracking traffic,eye soring boards of frog faced politicians wishing happy birthdays,and surprising amounts of breaking newses in the papers,its a blessing to your senses when you visit a forest in the spring.

indian turnsole

   After the dry winters, leafless kusum starts getting new leaves which are red, and at a surprising rate the whole tree looks red with fresh leaves create a crown. Wildflowers bloom,mallows start showing up,their stems jutting out from the leaf litter.

piluki

       And if you are lucky a rat snake might cross your path,or maybe you can spot this bark gecko. motionless and so confident of its camouflage it doesnt budge unless you are like more than a couple of feet away. Disturbed it scuttles away to its tree hole,peering once it feels its danger is no longer there. With this wild hope and curiosity of checking other holes in the bark,there can be this funny(your interpretation) looking insect,comfortable in its rather unexpected retreat.

bark gecko

bark gecko

someone from the family of grasshopers,cicadas and crickets

spot sword tail in mass puddling

 Well with so much things to look at and many more with every forest visit,right in your backyard(this was shot in Sgnp and yeoor hills thane),there seems no point alienating ourselves with this. Its rather priceless and the purest form of enjoyment worth noticing. Take yourself to the forest on a weekend. And before planning such heavy sounding trips to far away tiger reserves ask yourselves if you have seen jungles in your very own backyard!. If one seriously feels about a forest start from your local ones, And if one isnt intrested about forest,its advisable for him to not to go a tiger reserve for the sake of the trend thats present today. It helps reducing the stress on the tiger too.

To spice up a really boring academic life, occasionally a poem or two pop into my head, specially before some critical exam and work well to rejuvenate me. Here is one of those that found its way through all the enthalpic theories stuffed in before my chemistry finals. Astonishing enough is how a little of mere 10 lines out on paper can help to stuff more 100 pages that are to come in next! 

Stars!

Alone on my window sill stood a jar,

Glistering with bright golden shining stars.

Countless of them, each with a name,

Love, aspirations, happiness even fame!

I often stared at the soulless sky,

Wondering why couldn't anything stay up high?  

What was so cosmic, so mysterious about it?

That nobody dared to explore the beauty of it.

And so I released the little stars,

Though fearing they would wander far…

High up I sent them to adorn the skies,

Little soulful simmering butterflies.

Love went north, aspirations down south,

Fame glided by and happiness burst out!

The inky sky finally twinkled,

The fear of mysteries finally dwindled.

Yet hidden in a corner of the empty jar,

Was one of my most valuable star.

That one star refused to bid me good bye,

And thus became ‘hope’ the twinkle in my eye.

not long before

bamboo pit viper

bamboo pit viper

    Not long before my exams were over,I was searching for ways to end up in a jungle. And an excuse to do that came on dec 6,and this time i was in matheran with a group.
    It took a whole lot of coincidence and immense luck to spot this bamboo pit viper curled up in the thicket. A venomous snake from the viper family. Its nocturnal and slow moving and not so aggressive .

black prince

The next month Om and I are in agumbe with my parents in karnataka(55 kms from udupi). A rain forest which receives rainfall of more than 7000mm. Its known for its reptile population, and famed for the healthy number of king cobras here. Even though we werent greeted by the sight of the king ,there was enough or more than that maybe to give us an experience of a whole new dimension of an undisturbed rain forest.  You see tall and huge trees,some of them with buttresed trunks, their

branches covered in moss. The path ahead snakes though them. Even in this dry season the forest is quite wet ,really wet. (below lesser gull.)

leith's frog

   Balancing myself on the moss covered rocks and stumbling my way ahead we hear my dad call out. And there holed up in a rock crevice just above the stream this checkered keelback feeds off on a fish.

checkered keelback with its kill

 Agumbe is an extraordinary place for almost everything. Its vegetation and the healthiness of it is why one has to stay for a very long time there for the place to unfold more beautifully. The forest just like any, does not let you down.