THANKSGIVING

The last weekend of November is Thanksgiving weekend in the USA.I was thinking about it when something suddenly struck me.In my mind I started thinking about people whom I would like to thank for making me feel good.It was  a huge list.Then I thought of people who consistently try to help me feel relaxed in this stressful Mumbai life.Many people help me in many ways.
After my immediate family,i.e.Om and Dnyanesh,who always get prority,come my parents and in laws.
I do spend a lot of time in terms of minutes and seconds with my parents as compared to the rest of my friends.But do I spend time when they want ?No was the answer.I was living with this guilt all these days and so I felt that I just couldn't love them enough.This guilt made me miserable.
Lataaji Anilajoba definitely needed more love than what I could alone offer.But because so many people other than me loved them immensely,the little bit of love which I could give didn't seem that little.Others were compensating for it in their own loving manner and hence they didn't feel the void.
Previously I thought that me,Adwait,Anita and Dnyanesh should be doing everything for my parents.But todayIi realised that Ananya,Om,Shibir families,Neighbours,vegetable fruit vendors ,security staff,servants,so many of them were loving them truely.That is why both of them ware so happy andcould reciprocate in the same loving manner.After all this introspection I suddenly felt guiltfree and so whatever time I started spending with  both of them ,I felt I could reach out to them better than before.
Now I don't feel I can't love them enough.My love too has found freedom ,just like me.

Long Live PITTA

Shree Gurawe Nama:

Long Live PITTA

It was an early morning of late October. I was having my morning walk as usual. Two Saptaparni trees were blooming and I was enjoying its strong fragrance. Suddenly, on the other side of the road, a bird lying on its back, attracted my attention. I recognized, It was our friend ‘Pitta’. And I drifted into nostalgia,

One afternoon in May 2005, we found one injured Pitta in Chembur. We rescued it, treated it (under the guidance of a veterinary doctor). When the Pitta recovered, we released it in the Godrej Mangrove forest at Vikroli. All this appeared in Maharashtra Times and thus we became FAMOUS because of Pitta. Lata Aaji wrote us a letter of appreciation and we felt like we have been awarded Nobel Prize.

Then every year in May first week, we found at least one Pitta injured or dehydrated or hungry and fatigued. We treated, fed and released all of them, During winter, it migrates from North (Himalayan foothills, its homeland) to South India and migrates back from South to North in April-May. It was during this Northward journey that we found it alive every year in Chembur, when it must be stopping here for food and rest.

And now I found a Pitta in Shivsrushtee. For the first time, I found it in October (during its Southward journey). Also, it was not alive. My heart wept as we could not do anything to save it. I brought it home, carefully wrapped it in paper and airtight bag and kept in the deep freezer.

What next now? What do I do with it? An idea flashed in my mind. I remembered about a news I red few months ago, A peacock in Raj Bhawan (the residence of Governor of Maharashtra) was sick and died later. The Governor loved this bird very much. A veterinary doctor performed Taxidermy on the bird and now the bird is back there in the Raj Bhawan. Can this Pitta also be preserved like the peacock?

A few minutes of Googling and a few phone calls (thanks to modern technology), I got the contact number of Dr. Santosh Gaikwad. I talked to him and he agreed to do the needful. I handed over the Pitta. Dr. Gaikwad will perform the Taxidermy on Pitta and keep it in Taxidermy Centre at Sanjay Gandhi National Park for everyone to see. Our dear Pitta will live after death, for next 40-50 years.

Note : Taxidermy is a procedure to preserve dead animals. Taxi- means arrangement and Dermi- means pertaining to the Skin. In other words, Taxidermy means Re-arrangement of skin to preserve the animal. Dr. Santosh Gaikwad (Asso. Prof. of Veterinary Anatomy, Mumbai Veterinary College) is specially trained and experienced taxidermist. He has preserved many animals by this procedure.

Attraction of Modi's resort

This Sunday I clicked some pictures of butterflies at Modi 's resort.It was  a great opportunity to watch the butterflies with Om and Omkar .I got more information from them.They showed us Asia's smallest butterfly,and so many.

common baron

common jay

common nawab

common sailor

    

common wanderer

common wanderer

lemon pansy

peacock pansy

great egg fly 

these all photos are clicked with mobile.the last one ,I had watched at early morning ,it never seen then the whole day .I think Om and Omkar know about it.

New Found Species

          This Sunday Lataaji had asked Me and Omkar To visit Modi Resort again along with the Junior Shibir children and their parents to show butterflies there . So we enjoyed another visit but this time it was different . Being with the small children I remembered our trips at Modi when I was young . We used to play in the sandpit ,swim around in the pool and do what not! A Beautiful memory it was,hence I would like to thank all the shibir friends for being such a refined and good company for me .

Pale grass blue

Pale grass blue

           Here are a few pics of Modi Resort's new Found species of Butterflies this time . For the Rest of the butterflies refer to my previous post 'A TREAT FROM MODI RESORT'.
         Because of the space limitations, I have decreased the size of the pics . So Please click on the pics to enlarge it and get a lovely  view of the Nature's jewels .

Blue Oak Leaf

Blue Oak Leaf

Blue Oak Leaf

Tawny Rajah

Tawny Rajah

Baronet

Common Castor

Common Baron Male

Anomalous Nawab

Common Gull

Common evening Brown

Plain Tiger

Common Cerulean

Rare angel Butterflies !!

For the second time

blue oak leaf

   This was the second time we visited modi resort as always hoping to see something new. But this time we had come for a different purpose. We had to introduce the kids of junior shibhir to butterflies.So the first thing on my mind was how to make it interesting,but the question was soon solved when I discovered the eagerness of the children to know about butterflies. It started with telling them the names of the common butterflies near lantena bush(ghaneri),and then moving onto showing them the Smallest butterfly of Asia tiny grass jewel. After that Om and me continued photographing butterflies and also got an opportunity to photograph some of the rare species.

common navab

dark evening brown

blue oak leaf

tawny rajah

फुलपाखराचा जन्म

पानाच्या आत असलेली अळी 

कोष 

          आपण सगळे Red Pierrot या  फुलपाखराला अगदी नीट ओळखायला लागलो  . याच फुलपाखरामुळे आपल्या शिबिरात या चिमुकल्या पण देखण्या जीवाबद्धल जाणीव निर्माण आहे . आपल्या लाडक्या सुधांशु  काका ने या फुलपाखराची ओळख करून दिली. हल्लीच मला Red Pierrot याचं त्याच्या कोशातून बाहेर येतानाचं (त्याच्या जन्माचं )छायाचित्रीकरण करता आलं . बऱ्याच जणांना हा क्षण पाहायला मिळत नाही तर त्यांनी हा अचंबा जरूर पाहावा .हे फुलपाखरू पानफुटीच्या झाडावर अंडी घालतं ,तर  ज्यांच्या घरी हे झाड नाही त्यांनी मला नक्की सांगा . मी मग त्यांना ते झाड देऊ शकीन .

Please use Full screen option for a better view of this video.
       

     

RED PIERROT

कोष 

 हल्लीच आमच्या कडीपत्यावर एक नवीन प्रकारची अळी आली होती जी फक्त कडीपत्त्याची फुलच खात होती . मला ती नीट दिसली नाही परंतु नंतर शोधल्यावर मला त्या झाडावर ५ कोश दिसले . या अनोळखी फुलपाखराची मी आतुरतेने वात पहात होतो . अखेर काल ते फुलपाखरू बाहेर आले . त्याचं  नाव Pointed Ciliate Blue . त्याचे ही फोटो मी टाकत आहे .

POINTED CILIATE BLUE

मातृभूमी परीचय शिबीर 

              स्वामी विवेकानंद गुरुकुल या शाळेतून दरवर्षी दिवाळी नंतर आमचे एक शिबीर असते. आत्तापर्यंत रायगड, दापोली, कराड , बदलापूर ,  कोचबाड इ. ठिकाणी गेलो होतो.  ह्या वर्षीसुद्धा शिबीर नाशिकला  होते. सहलीला ज्या दिवशी जाणार होतो त्या दिवशीच्या आदल्या दिवशी आम्हाला सूचना देण्यात आल्या. 

               १७ तारखेच्या दुपारी १:०० वाजेपर्यंत दादर टर्मिनसला पोचलो.पोचल्यावर आम्ही तेथे एक पाऊणतास टाईमपास केला. आणि २:००वाजताची गाडी पकडायची म्हणून मेन स्टेशनवर गेलो.आमच्या गाडीचे नाव जनशताब्दी एक्स्प्रेस(१२०७१) हे होते. आमची गाडी दादर ते औरंगाबाद होती. त्या गाडीत आम्ही फटाफट चढलो.आम्ही आमच्या साठी सीट पकडल्या. आणि सुटकेचा श्वास सोडला. आणि आम्ही गप्पा मारायला सुरुवात केली . ह्या गप्पा नाशिकपर्यंत चालू होत्या. आम्ही emergancy window तून सामान धपाधप बाहेर टाकले कारण गाडी अगदी थोडावेळ थांबणार होती. आमच्यासाठी ज्या दोन बस बुक केल्या होत्या त्या बसमद्ध्ये बसलो आणि मुक्कामाच्या ठिकाणी (पिंपळद) निघालो वाटेत आम्ही कुठेच थांबलो नाही. आम्हाला पोचायलाच ९ वाजले होते. आम्ही लगेच जेवायला गेलो. त्या दिवशी रोजच्यासारखेच जेवण होते. तेच पदार्थ आम्हाला खावे लागले. त्याला कणभर सुद्धा चव नव्हती. तरीपण आम्ही तसेच खाल्ले. आम्ही नंतर आमच्या रूमवर गेलो. आणि लगेच आम्ही झोपी गेलो. कारण दुसऱ्या दिवशी आम्हाला लवकर म्हणजेच ६:३० वाजता उठायचे होते.

               १८ तारखेला सकाळी आम्ही ६:३० वाजता उठलो. उठून प्रातर्विधी आटोपले. नंतर आम्ही धावण्यासाठी गेलो. धावल्यानंतर आम्ही exercise केले. आणि डोंगर चढलो. नंतर आम्ही न्याहारी केला. हाच कार्यक्रम रोज सकाळी असायचा. आम्ही नंतर पोहायला गेलो. तिकडचे पाणी हे बर्फासारखे थंड होते. पाणी फक्त कंबरे एवढेच होते त्यामुळे मला तरी नीट पोहता आले नाही. साधारणत: पूर्ण दिवस खेळखेळ खेळलो.रात्री थकून लवकर झोपलो.  

               १९ तारखेला आम्ही प्रथम पोहायला गेलो. नंतर लगेच गावाचे सर्वेक्षण करण्यासाठी गेलो.गावाचे सर्वेक्षण म्हणजे आरोग्याच्या सुविधा,स्वछतेच्या सोयी, सेती, पिकांची माहिती, पानिपुरवठ्याची पद्धत, सांडपाण्याची सोय या विषयींची माहिती आम्ही मिळवली. नंतर आम्ही त्याच्या संबंधी चर्चा केली आणि या तीन दिवसांचा अहवाल लिहिला.जेवण झाल्यावर आम्ही झोपलो. 

               २० तारखेला आम्ही ब्रम्ह्गीरीला  गेलो होतो. तेथे एकूण ७०० पायऱ्या आहेत. त्या चढायच्या होत्या. काही जण खालतीच थांबले आणि आम्ही वर गेलो. चढताना आम्हाला एक साप दिसला. पण तो  सूर्याच्या दिशेला असल्यामुळे मला तो कोणता साप आहे हे ओळखता आले नाही. पण मी तो साप बघून एवढच सांगू शकतो कि "तो साप बिनविषारी होता. " नंतर आमच्यातल्या काही मुलामुलींना माकडांशी सामना करावा लागला. त्यातूनच त्यांनी वाट काढली आणि परत आमच्या मागे आले. मग आम्ही दुपारी वर पोचलो. लगेच आम्ही देवळांना भेट दिली. ब्रम्ह्गीरी हे उंचीने दुसऱ्या क्रमांकाचे शिखर आहे. हे समुद्रसपाटीपासून ३००० फुट उंचीवर आहे. मग आम्ही खाली उतरलो. चढायला आम्हाला २:३० तास लागले आणि उतरायला फक्त ४५ मिनिटे !!! 

        २१ ला आम्ही  नाशिक दर्शन केले. त्यात (1) गारगोटी म्युझिअम  - नाशिकपासून ३२ किलोमीटर अंतरावर आहे.येथे वेगवेगळ्या ठिकाणाहून आणलेले वेगवेगळे  दगड आहेत. जास्तीकरून जळगाव, पुणे येथून आणलेले दगड आहेत. आणि आश्चर्य करणारी एक गोष्ट म्हणजे काळोखात चकाकणारे दगड. (२) मुक्तिधाम- मुक्तिधाम येथे अनेक देव आहेत. जे देव अख्या भारतात प्रसिद्ध आहेत असेच देव इथे आहेत. उदा. गणपती, शंकर. 

        २२  ला आम्ही नाशिक दर्शन केले. त्यात (1) गंगापूर धरण-संपूर्ण नाशिक शहरास पिण्याच्या पाण्याचा पुरवठा यातून होतो.पण येथे साकारणाऱ्या प्रकल्पामुळे विविध माध्यमातून पाण्याचे प्रदूषण होते.गंगापूर धरण पाहताना आम्हाला एक समुद्र सर्प दिसला. तो एक मासा खात होता. तो मासा खाण्यासाठी किनाऱ्यावर आला होता. (२)  नाण्यांचे सेंटर - येथे वेगवेगळ्या नाण्यांचे प्रकार ठेवलेले आहेत. हि नाणी वेगवेगळ्या देशांतून आणलेली आहेत. (३) भगूर - स्वातंत्र्यवीर तात्या साहेब सावरकर यांचे जन्मस्थान नाशिकपासून जवळ असलेल्या भगूर या ठिकाणी आहे. (४) कुसुमाग्रज प्रतिष्ठान- न्यानपीठ पुरस्कार विजेते व कविश्रेष्ठ कुसुमाग्रजांच्या स्मृतीप्रित्यर्थ.  (५) पांडव लेणी - या लेण्यांना त्रीर्ष्मी लेणी असे म्हणतात. सुमारे इ.स. १२०० च्या  दरम्यान हि लेणी खोदली गेली आहेत . या लेण्यांवर स्त्रियांचे अलंकार, वस्त्रे कोरलेली आहेत. यात अनेक गुहा आहेत. या लेण्यांमध्ये त्या काळी बुद्धांचे अनुयायी तपश्चर्या करायला बसायचे.

आणि त्याच रात्री आम्हाला डुरक्या घोणस दिसला. 

        २३ तारखेला सकाळी ७:३० वाजता निघालो आणि नाशिक स्टेशनला पोचलो. ट्रेन ८:५५ ची होती. आम्ही गाडीत खूप खादाडी केली. आणि दुपारी ठीक १२:३० वाजता दादर स्टेशनवर पोचलो. त्या वेळीस आमच्या गाडीचा नंबर १२०७२ असा होता.              

              एकूण आमचे शिबीर चांगले पार पडले. पण वेगवेगळे साप पाहिल्यामुळे मला अधिकच आनंद झाला . 

    उन्मेष परांजपे 

माझा Mallika-E-Kitchen चा सुंदर अनुभव

From Meghana :

मित्रांनो ,

             काही दिवसांपूर्वी आमच्या आयुष्यात एक खूपच आगळी आणि अनपेक्षित सुंदर घटना घडली .

             मी माझ्या नवीन बेकरीच्या कामाबद्धलची माहिती JUST DIAL सेवेत टाकली होती . मला एक दिवस अचानक एक CALL  आला , आणि त्या समोरच्या व्यक्तीने माझ्या कामाबद्धल माहिती घेतली आणि मला त्यांच्या ऑफिसमध्ये येऊन भेटायला सांगितले . तो CALL होता एका मिडिया फर्म मधून ज्यांनी मल्लिका -ए -किचन च्या ऑडिशनसाठी मला बोलावले होते . आम्ही घरी जेव्हा यावर बोललो , तेव्हा थोडी मिडिया बद्दलची  एकूण भीती आणि गैरसमज यावरून ठरत नव्हते कि काय करावे . अखेर जयंत स्वतःत्या व्यक्तीशी बोलले आणि मग मी जायचे ठरवले .
         
            मी आणि वेदांत पुढच्या दिवशी त्यांच्या ऑफिसमधे गेलो ,माझ्यापेक्षा वेदांत खूप खूश होता . तिथे गेल्यावर त्यांनी मला सांगितले की ,तुम्हाला इथे एक पदार्थ बनवायचा आहे आणि एकाच वेळेस एक व्यक्ती gas वर बनवणार आणि दुसरी MICROWAVE OVEN मध्ये . मी त्यांना बोलले की gas असेल तर मला चालेल  . ते बोलले कि सगळं चिठ्ठ्या टाकून होतं आणि फक्त एक दिवस आधी तुम्हाला कळेल .मग आम्ही निघालो . तिने माझे रेकॉर्डिंग केले आणि आमच्या फोनची वाट पहा असे सांगितले . पुढच्या दोन  दिवसांत मला कळले की माझी निवड झाली आणि एकूण  ७५० ऑडिशन मध्ये २४  निवडल्या ज्यात महाराष्ट्र आणि बाकीचे ३ मेट्रो शहर होते.
         या नंतरचे सगळे बोलणे मेलवरच होते. मला कळले की मला 'CHILLI GARLIC NOODLES' बनवायचे आहेत आणि माझ्या शोची थीम 'CHILDREN's DAY' असणार. मला मेलवर दोन्ही रेसिपी मिळाल्या, gas आणि microwave oven ची. मी घरी २-३ वेळा बनवून पाहिले आणि प्रार्थना करत होते की gas मिळावा. एक दिवस आधी आम्हाला सगळ्या बायकांना बोलावले आणि आम्ही भेटलो,जेव्हा कळले तेव्हा खूप भीती  वाटली कारण मला त्यांनी gas  दिला नव्हता. पण तो दिवस एवढा छान गेला की मला खूपच छान मैत्रीणी  मिळाल्या ज्यांच्याशी आजही मी फोनवर बोलते आणि एक सुंदर नातं ठेवायचा प्रयत्न करतेय.

            दुसऱ्या दिवशी,माझ्या शोची शूटिंग होती आणि मला ७ ला पोचायचे होते R K Studio मध्ये. मी आई,जयंत,भाऊ सगळ्यांना विचारले माझ्या बरोबर यायला, पण मधला दिवस असल्याने सगळेच कामात होते. शेवट मेहेकने  ठरवले की, मी काही करून येणार,आम्हाला सांगितले होते कि शूटिंग २ पर्यंत संपणार ,पण शो चा अगदी पहिला दिवस असल्याने ,त्यांचे इतके काम शिल्लक होते की शूटिंग संपली ७ ला .
        तो शूटिंगचा अनुभव खूपच निराळा होता ,त्यात एक गोष्ट कळून आली कि जे शूटिंग करत आहेत ,प्रचंड STRESS मधून जात आहेत ,कारण दर वेळेस कुठल्या न कुठल्या कारणाने शॉट कट व्हायचा . आम्ही तर जाम वैतागलो होतो कारण आम्हाला सारखे एकच गोष्ट परत परत बोलायला करायला लागत होती . शेवट आम्हाला अर्धा तास त्यांनी दिला आणि सलग शूटिंग केली . त्यामध्ये चुकलेले SHOTS नंतर परत घेतले तेव्हा आम्हाला परत ACTING करायला लागली ,त्यात गम्मत अशी असायची कि ,समोर सूचना द्यायचे जे तुम्हाला कानात ऐकायला मिळायचे आणि तुम्ही अजिबात न गोंधळता ते करायचे .
         त्या दिवशीचं  आमचं शूटिंग संपलंच  R K STUDIO मधे रात्री १०ला ,कारण त्यांनी फोटो शूट वगैरे साठी थांबिवले होते ,पण नंतर जयंत officeवरून आल्यामुळे मला आणि मेहेकला बरे वाटले .
         एक छान अनुभव आला जेव्हा तो पूर्ण दिवस मेहेकची तिथे सेटवर सगळ्यांनी कंटाळा नाही येणार अशी काळजी घेतली आणि प्रत्येक क्षणात किती मेहनत आणि DEDICATION आहे याचा आम्हाला प्रत्यय आला .

relief

 Its was in the middle of the exams and only the last couple of papers were remaining. In the six days holiday ,which we were given, i decided to give one of these days to go in the wild once again. So once again My father and me went to yeoor and this time I wanted to be completely alone and enjoy the wilderness. So for one more time i was introduced to some new species like navab and commander.

common bushbrown

common bushbrown

common wanderer

peacock pansy

common navab

     

commander

मोदी रिसॉर्टमधील फेरफटका

|| श्री गुरवे नमः ||

दर वर्षी आपण सगळे मोदी रिसॉर्टला भेट देतो. दर वेळेस नवीन काहीतरी बघण्यास मिळते. या वेळेस आम्ही ३-४ जणी सकाळी फिरायला गेलो.
तळ्याच्या काठावर फारच सुंदर दृश्य दिसले. डोंगरावरून धुके खाली सरकत तळ्यात उतरत होते. त्याला एक लय होती. कधी ते विरुद्ध दिशेच्या काठावर आपटून परत फिरत होते, कधी संगीतकार दोन हातांनी संगीत देतात, तसे ते धुके तळ्यातील बदकांना संगीत शिकवत आहेत की काय, असे वाटत होते. बदके आपल्याच तालात खेळत होती. त्यांनी डुबकी मारली की पाण्यावर संथ तरंग उठत होते. काही पक्षी-फुलपाखरे पहिली. बुचाच्या झाडावरील नाजूक फुले वार्र्याबरोबर हिंदोळे घेताना बघून आनंद होत होता. आजी नेहमी म्हणतात ना, निसर्गात संगीत असते! ते मला जाणवले.

Wall Paintng

From past many years we had leakage in our house walls . We had tried various ways to stop it , but it was all in vain . Finally after taking the encouragement from our other shibir friends , we decided to stick wallpaper only in our bedroom walls , which were in the worst condition . This project at first looked Quite easy for me but then slowly the challenge got revealed to us.As soon as my Diwali holidays commenced ,I started scraping off the damaged walls by covering my whole face like a painter .

It almost took 2 days to finish scraping. Then we took precise measurements of the walls and bought papers according to that. In order to paste the wallpaper we made Maida glue at home . For the front wall,we first stuck the paper then painted a waterfall on it directly . As for the ceiling is concerned we had to first paint and then stick it . A sky was painted and on it I arranged the important constellations and zodiac signs . It took a week to complete the project . The work was really difficult but our enthusiasm towards completion kept us going .

 But the satisfaction after  completing it,was the best part to experience . The night when it got over , we had a peaceful and sound sleep looking at the stars . Our Diwali was then filled with much more excitement and joy .

      If any one would like to come and see it        
, then come before the next monsoons or you might experience shooting stars and see ''TARE ZAMEEN PAR'' (Jayant Nadkarni kaka's comment) in monsoon.

 Even if I was the one painting it ,the whole thing wouldn't have been possible without the help of Aai and Baba, so a great thanks to them .