माझा अनुभव

मी शाळेत असताना Tution  ला एका बाईंकडे ( श्रीमती ऐनापुरे) जात असे. काही वर्षांनी बाई त्यांच्या Family Problem मुळे अचानक ‘डोंबिवली’ सोडून ‘पुण्या’जवळ निगडी ला स्थायिक झाल्या.

बरेच वर्ष मला बाईंना भेटायची फार इच्छा होती पण पत्ता मिळत नव्हता. बरेच प्रयत्न करून तो मिळवला आणि काही महीन्यांपूर्वी मी, चिन्मय व केदार बाईंना भेटायला गेले.

सुरूवातीला चिन्मय बराच साशक होता की तिकडे जाऊन काय करणार, काय बोलणार? पण आम्ही त्यांच्याकडे जो तास दीड तास होतो त्यात त्यांनी अतिशय आपुलकीने आणि मन मोकळया गप्पा मारल्या. विशेष म्हणजे चिन्मयही हळूहळू मोकळा व आश्वस्त झाला.

एवढया वर्षांनी मी मुद्दामून भेटायला गेल्यामुळे बाईंना वाटलेले समाधान , जिव्हाळा त्यांच्या चेहेऱयावर, बोलण्यातून स्पष्ट जाणवत होता. या भेटीमुळे मलाही खूप आनंद झाला व एका अत्यंत चांगल्या व प्रेमळ व्यक्ती चिन्मय व केदारची भेट झाल्या मुळे खूप बरे वाटले.

 त्या वेळी जाणवले की आपल्या नकळत चांगल्या माणसांचे आपल्यावर लहानपणी किती चांगले संस्कार होत असतात.

मृदुला